ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Δασκαλογιάννης
"Σ' όσους με ξερωτήξανε ποιας μάνας είμαι γέννα
είπα 'ντως πως μ' ανάστησε το κρητικό το αίμα"


Ο Δούλος Δασκαλογιάννης, γραμματικός του Καστελιου...
"Μολών Λαβέ" εφώναξε ο Δάσκαλος ο Γιάννης

στ' αποσταλμένους του Ραγιά απ' τση Σούδας το λιμάνι.
"Ελευθεριά ή θάνατος" λεν και τα παλικάρια
και κάνανε επανάσταση σαν άγρια λιοντάρια.
Οι βρύσες γύρω τρίγυρα μαυρίζουν σαν τα δάση
Απο τρεις τόπους ξεκινούν εις τα Σφακιά να πάσι.
Αρχίζει ο πρώτος πόλεμος εις το Βελι τση Κράπης
πέφτουσι Τούρκοι αρίθμητοι κι ο μέγας Τζιρατζάπης.
Πέφτουν και δέκα Σφακιανοί περίσσια λαβωμένοι,
Μα από τσι Τούρκους πούναι εκειά κιανείς δεν απομένει.

Σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια έχουν συμπληρωθεί από τότε που μαρτύρησε, στο Τουρκοκρατούμενο Μεγάλο Κάστρο, ο πρωτομάρτυρας της Κρητικής επανάστασης, που ύστερα από μια εκατονταετία σκλαβιάς τόλμησε να υψώσει το ανάστημα του στον πανίσχυρο δυνάστη. Στις 17 Ιουνίου 1771 ο δήμιος ακονίζει το λεπίδι και αρχίζει το απαίσιο έργο του.
Πότε γεννήθηκε ο Δασκαλογιάννης; Ξέρουμε ακριβή ημερομηνία θανάτου του δεν ξέρουμε όμως ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Aλλοι αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1722 κι άλλοι το 1730. Οι χρονολογίες αυτές συμπερασματικές και κατ΄ εκτίμηση από άλλα γεγονότα αφού καμιά ληξιαρχική πράξη δεν τις βεβαιώνει. Βέβαιο όμως είναι ότι γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων, ένα ορεινό χωριό σε ύψος 600μ., περί τα δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα, στη θέση της αρχαίας ομώνυμης πόλης, φέουδο των Σκορδιλών κατά τη Βυζαντινή περίοδο.
Υπήρξε ένας από τους πλέον εγγράμματους, μορφωμένους και πολυταξιδεμένους Σφακιανούς ο Ιωάννης Βλάχος, που πέρασε στην ιστορία ως Δασκαλογιάννης. Τότε αλλά και μέχρι πρόσφατα, προσφωνούσαν δάσκαλο όποιον ήξερε να διαβάζει έστω και μόνο τα γράμματα των εκκλησιαστικών βιβλίών. Το κοινότατο κρητικό επώνυμο Δασκαλάκης προέρχεται από το προσωνύμιο αυτό. Και ο Ιωάννης Βλάχος ήταν γνωστός στα Σφακιά με το όνομα "Δάσκαλος" και με το όνομα επίσης τούτο αναφέρεται και σε τουρκικό έγγραφο του 1750: Bente Daskalo Vani Vazici Kasteli Mezbur= Ο δούλος Δασκαλογιάνης γραμματικός του Καστελίου».
Ο πατέρας του όμως ήταν ένας πλούσιος καραβοκύρης που τον μόρφωσε στο εξωτερικό, πιθανότατα στην Ιταλία όπου σπούδαζαν τότε κι άλλοι Κρητικοί, αφού μιλούσε την ιταλική γλώσσα.
Στην εμφάνιση ήταν άντρας μετρίου αναστήματος, ανδροπρεπής και εύχαρις σαν χαρακτήρας. Είχε φυσική ευφράδεια και έπειθε εύκολα αφού είχε το σπάνιο χάρισμα της ρητορικής ηγεσίας.
Η οικογένειά του αποτελούνταν από τέσσερα αδέρφια, το Νικόλαο ή Χατζή Σγουρομάλλη, τον Παύλο, το Μανούσο και τον Γεώργιο. Η γυναίκα του λεγόταν Σγουρομαλλίνη ή Ξανθομαλλίνη, με καταγωγή από το Ρέθυμνο και μαζί της είχε αποκτήσει τέσσερις κόρες και δύο γιους. Τη Μαρία, την Ανθούσα, την Ελευθερούσα, το όνομα της τέταρτης δεν αναφέρεται πουθενά, τον Ανδρέα και το Νικολάκη.
Στην κατοχή του ο Δασκαλογιάννης είχε τέσσερα τρικάταρτα καράβια κι ο ίδιος ταξίδευε με αυτά στα λιμάνια της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας.
Με τις συναλλαγές αυτές (στις οποίες δεν τον δυσκόλευε η γλώσσα καθόλου, μια και εκτός από ιταλικά μιλούσε και ρώσικα), που τον είχαν κάνει πλουσιότατο και πρώτο σε μόρφωση Σφακιανό, του δινόταν και η ευκαιρία να μελετά τον τρόπο ζωής των ελεύθερων ανθρώπων και να τον συγκρίνει με τα βασανιστήρια και την τυραννία επί των συμπατριωτών του. Ήταν τέτοια η κατάσταση των υπόδουλων Χριστιανών, που έβλεπε ότι αν συνεχιστεί θα εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος Χριστιανισμού και Ελληνισμού στο νησί.
Κάτω από τέτοιες σκέψεις δεν άργησε να βρεθεί στις συσκέψεις των Ελλήνων του εξωτερικού που γινόταν στην Τριέστη υπό την υποκίνηση του Ορλόφ για επαναστατικό κίνημα στην σκλαβωμένη Ελλάδα. Αποδέχεται αμέσως την πρόταση για επανάσταση δίνοντας βάση στα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις περί ρωσικής βοήθειας και συμπαράστασης.
Ο Δασκαλογιάννης γυρνά στα Σφακιά γεμάτος όνειρα και ενθουσιασμό για την απελευθέρωση του τόπου του και με τόσα χαρούμενα συναισθήματα δεν δυσκολεύεται καθόλου, μια κι έχει φυσικό ηγετικό χάρισμα, να εμψυχώσει τους συμπατριώτες του. Τους κάνει να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να ελευθερωθεί το γένος των Ελλήνων από τους Αγαρηνούς με τη βοήθεια του ξανθού γένους, των Ρώσων δηλαδή, όπως προέλεγε ο χρησμός της «Οπτασίας» του Αγαθαγγέλου, ενός περίεργου βιβλίου που κυκλοφορούσε ευρύτατα τον 18ο αιώνα. Το βιβλίο αυτό, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός εκείνου που το έγραψε κι ανεξάρτητα της προφητικής του αξίας, είναι γεγονός πως είχε μεγάλη επίδραση στο φρόνημα των Ελλήνων, αναπτέρωσε και ενίσχυσε αναμφισβήτητα τις ελπίδες για την απελευθέρωση και ανάσταση της εθνικής κληρονομιάς


ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΟΡΔΑΛΟΣ
Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1920 στο Σπήλι. Απ τις κολώνες της Κρητικής μουσικής Λυράρης υψηλής δεξιοτεχνίας. Το έργο του θα αποτελεί την βάση δημιουργίας για τις επόμενες γενιές. Γύρισε την υφήλιο επισκεπτόμενος τους Κρήτες μετανάστες, διατηρώντας τα κρητικά ακούσματα. Πραγματικός δάσκαλος που η αξία του γίνεται ακόμα μεγαλύτερη στο πέρασμα του χρόνου. Ενας θρύλος της Κρήτης.




ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ



Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1926 στην Αλφά Μυλοποτάμου. Απ τις δημιουργικότερες μορφές. Με την λύρα του έγινε γνωστός σ όλη την Ελλάδα. Γύρισε όλο τον κόσμο όπου υπήρχαν Κρητικοί. Εκανε σπουδαίες συνεργασίες με κρητικούς αλλά και γενικότερα δημοτικούς καλλιτέχνες. Το μουσικό έργο της ζωής του αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της κρητικής μουσικής. Η ευγενής άμιλλα του με τον Θανάση Σκορδαλό πήγε πολλά βήματα μπροστά την μουσική εξέλιξη του τόπου. Αξεπέραστος.


Ξυλούρης Νίκος


Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στα Ανώγεια Ηρακλείου στις 7 Ιουλίου κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 30. Η ημερομηνία γέννησης του δεν είναι ακριβής γιατί το φθινόπωρο του 1941 το χωριό Ανώγεια καταστράφηκε και μαζί του καταστράφηκαν και τα χαρτιά όλων των κατοίκων του χωριού. Ετσι χάθηκαν και χαρτιά του Νίκου Ξυλούρη με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η ημερομηνία γέννησης του.
Η οικογένεια του Ξυλούρη ήταν φτωχή και γενικά τα χρόνια εκείνα του 1930 ήταν δύσκολα για τους Ανωγιανούς. Λίγο το λάδι, λίγο το ψωμί, ο τόπος ξερός για να φυτέψεις, να ποτίσεις και το χωριό εντελώς κατεστραμμένο. Σ αυτή τη γωνιά της γης ο Νίκος Ξυλούρης κάνει τα πρώτα του βήματα.
Σε νεαρή ηλικία , στην τρίτη μόλις τάξη, παρακαλεί τους γονείς του να του πάρουν μια λύρα και να τον αφήσουν να συνεχίσει την δουλειά του παππού του. Αλλά ο πατέρας του, Γιώργος Ξυλούρης, είναι ανένδοτος, θέλει ο γιος του να μάθει γράμματα και να σπουδάσει. Τελικά όμως ο Νίκος, με τη βοήθεια του δασκάλου του, ο οποίος πίστεψε στο ταλέντο του, καταφέρνει να πείσει τον πατέρα του. Ετσι ένα πρωινό αγοράζει από το Ηράκλειο την πιο όμορφη λύρα. Τα όνειρα του Νίκου παίρνουν σάρκα και οστά. Το τραγούδι γίνεται από εκείνη τη στιγμή ο σκοπός της ζωής του. Κανείς πια δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Αλλά ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί πως με το τραγούδι του θα έφερνε μια μέρα μηνύματα αγάπης και λευτεριάς και θα ξεσήκωνε ολόκληρη την Ελλάδα.
Στα 17 με όπλα τη λύρα και η φωνή του ζητά την ευχή της μάνας του, χαιρετά τα αγρίμια και το Ψηλορείτη και κατεβαίνει στο Ηράκλειο. Εκεί πιάνει δουλειά στο κέντρο "Κάστρο" και με τα λεφτά που παίρνει πληρώνει ίσα ίσα την κάμαρα που είχε νοικιάσει. Ο Ξυλούρης την περίοδο αυτή είχε να αντιμετωπίσει τη μουσική εκείνης της εποχής (ευρωπαϊκά βαλς, ταγκό κ.λ.π) καθώς επίσης και τους μεγάλους λυράρηδες που δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Τα οικονομικά του δεν πήγαιναν καλά, οι καλοί φίλοι όμως που είχε αποκτήσει στο Ηράκλειο τον βοηθούν οργανώνοντας γλέντια. Ετσι ο Νίκος σιγά -σιγά άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και να κερδίζει όλο και πιο πολλά χρήματα, βέβαια δεν δούλευε μόνο για τα χρήματα και όπου δεν είχαν να τον πληρώσουν καθόταν με το παραπάνω λέγοντας : "Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη για να γλεντήσουν".
Την 21η Μαΐου του 1958, ο Νίκος Ξυλούρης παντρεύεται την Μελαμπιανάκη Ουρανία και το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αποφασίζουν να εγκατασταθούν μαζί στο Ηράκλειο. Ο Νίκος συνεχίζει την ανοδική του πορεία και τον Νοέμβριο του 1958 βγάζει τον πρώτο του δίσκο με την εταιρία "Οντεόν" που έχει τίτλο "Μια μαυροφόρα που περνά". Η αμοιβή του ; 150 δραχμές !! Ο δίσκος είχε επιτυχία και έτσι η εταιρία του τον βοηθάει να κάνει κι άλλους δίσκους, βγάζοντας τον από τις δύσκολες μέρες.
Το 1966 το κράτος επιλέγει και στέλνει τον Νίκο Ξυλούρη σε φολκλορικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο οπού ανάμεσα από δεκάδες συγκροτήματα ο Ελληνας λυράρης παίρνει το πρώτο βραβείο για την ερμηνεία του στο συρτάκι που έπαιξε με την λύρα.
Το 1967, επί δικτατορίας, ανοίγει στο Ηράκλειο το πρώτο κρητικό κέντρο, τον "Ερωτόκριτο" και τον Απρίλη του 1969 κάνει την πρώτη του επίσημη δοκιμαστική εμφάνιση του στην Αθήνα, στο κέντρο "Κονάκι". Ο κόσμος τον αποθεώνει και ο Νίκος Ξυλούρης αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Κάποιο από τα βράδια ο Νίκος γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη και ποιητή Ερρίκο Θαλασσινό και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Μέσο του Θαλασσινού γνωρίζει τον μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο με τον οποίο και συνεργάστηκε. Μετά από ένα χειμώνα επιτυχίας, το καλοκαίρι του 70 κατεβαίνει στο Ηράκλειο να εργαστεί. Εκείνο το καλοκαίρι γνωρίζεται με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, τότε διευθυντή της "Κολούμπια", ο οποίος και του ζητά να συνεργαστούν. Αυτή η συνάντηση αποτέλεσε την αφετηρία για την καριέρα του Νίκου. Το έργο του με τίτλο τα "Ριζίτικα", που τόσο καιρό προσπαθούσε να εκδώσει, γίνεται δίσκος και φιγουράρει στις βιτρίνες των αθηναϊκών καταστημάτων. Αργότερα βραβεύεται για την ερμηνεία στο δίσκο αυτό από την Γαλλική Ακαδημία Σάρλ Κρός αλλά θα πάρει την πρώτη του καλλιτεχνική απογοήτευση αφού στο εξώφυλλο του ξένου δίσκου δεν αναφέρεται καν το όνομα του.
Μετά τα κέντρα και τις μπουάτ, έρχεται το θέατρο. Το καλοκαίρι του 1973 η αξέχαστη Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν το "Μεγάλο μας Τσίρκο". Ο Νίκος Ξυλούρης δίνει τον καλύτερο εαυτό του και τα ταμεία δεν προλαβαίνουν να κόβουν εισιτήρια. Η παράσταση μένει σταθμός στην καλλιτεχνική καριέρα του Νίκου.
Ο Νίκος Ξυλούρης ζούσε μεγάλες στιγμές δόξας, αλλά μέσα του ήξερε ότι όλα αυτά δεν θα τα ζούσε για πολύ ακόμα. Η ασθένεια του αιώνα μας (καρκίνος) είχε αναπτυχθεί μέσα του και μέρα με την ημέρα του αφαιρούσε τη ζωή. Τελικά μετά από πολλές προσπάθειες ο Νίκος Ξυλούρης χάνει την άνιση αυτή μάχη στο αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιώς.


Αλεξίου Ελλη

Η πεζογράφος Ελλη Αλεξίου, από τις σπουδαιότερες του αιώνας μας, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1894. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Από πολύ μικρή έμαθε ξένες γλώσσες κι ασχολήθηκε με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε στην εκπαίδευση επί 42 χρόνια, 25 χρόνια στην Ελλάδα και 17 στο εξωτερικό.
Έκανε την εμφάνιση της στα Ελληνικά Γράμματα το 1931 με τη συλλογή διηγημάτων "Σκληροί αγώνες για τη μικρή ζωή". Αργότερα εξέδωσε το μυθιστόρημα, που περιγράφει τον τρόπο ζωής των μικρών κοριτσιών σε κάποιο παρθεναγωγείο της Αθήνας, με τίτλο "Γ ' Χριστιανικόν Παρθεναγωγείoν". Το έργο αυτό κυκλοφόρησε στην ρουμάνικη, γερμανική και σλοβένικη γλώσσα.
Αργότερα το 1938 μας έδωσε μια δεύτερη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο "Άνθρωποι". Στη συνέχεια μας έδωσε τα μυθιστορήματα "Με τη Λύρα", "Βοηθός νηπιαγωγού", "Παραπόταμοι" (μεταφράστηκε και στα βουλγάρικα), "Ο Χοντρούλης και η Πηδηχτή" (ιστορία για τα παιδιά), "Και ούτω καθεξής" και "Λούμπεν", τη συλλογή παραμυθιών "Ήθελέ να τη λένε κυρία" και τέσσερις τόμους διηγημάτων με τους τίτλους "Σπονδή", "Αναχωρήσεις και μεταλλαγές", "Μυστήρια" και "Προσοχή συνάνθρωποι". Επίσης έδωσε τα έργα : "Ρωτώ και μαθαίνω", "Και υπέρ των ζώντων", "Δεσπόζουσα", "Χορεύω και τραγουδώ", "Μια μέρα στο γυμνάσιο", και επίσης τη συλλογή ανέκδοτων λογοτεχνών - καλλιτεχνών - "Υπό εχεμύθειαν".
Στα 1966 μας έδωσε μια βιογραφία του Καζαντζάκη με τίτλο "Για να γίνει μεγάλος". Με το έργο αυτό, αν και είχε πικρή προσωπική πείρα από το γάμο της αδελφής της Γαλάτειας με τον Καζαντζάκη, προσπαθεί με αμεροληψία να μας δώσει πιστά τη ζωή του Καζαντζάκη και το προοδευτικό ανέβασμα του στο χώρο της λογοτεχνίας.
Η Έλλη Αλεξίου πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1988

Κονδυλάκης Ιωάννης

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Ιωάννης Κονδυλάκης γεννήθηκε το 1862 στο χωριό Βιάννο της Κρήτης. Καταγόταν από οικογένεια οπλαρχηγών του 1821. Ήταν ακόμη νήπιο όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Στον Πειραιά έμεινε για τρία χρόνια και το 1869 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του όπου και τελείωσε το δημοτικό. Στη συνέχεια φοίτησε για μερικά χρόνια στο γυμνάσιο του Ηρακλείου και μετά ήρθε στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Βαρβάκειο. Το 1877 επέστρεψε στην Κρήτη για να βοηθήσει την επανάσταση που ξέσπασε εναντίον των Τούρκων και το 1884 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Εκείνη την εποχή άρχισε να ασχολείται με την λογοτεχνία. Στην αρχή έγραφε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, δεν άργησε όμως να δημοσιεύσει και το πρώτο του διήγημα το 1884 στην εφημερίδα "Εστία", το οποίο επαινέθηκε στο διηγηματικό διαγωνισμό εκείνης της εφημερίδας. Στη συνέχεια γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου, αλλά δεν πήρε ποτέ το δίπλωμα του.
Το 1885 εγκατέλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στην Κρήτη όπου και διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Μώδι της Κυδωνίας, για ένα χρόνο . Έπειτα πήγε στα Χανιά και στο Ηράκλειο όπου άρχισε να γράφει πατριωτικά άρθρα στον τοπικό τύπο με αποτέλεσμα να κυνηγηθεί από τους Τούρκους. Έτσι ο Κονδυλάκης το 1889 βρέθηκε πάλι στην Αθήνα , όπου και εγκαταστάθηκε πια οριστικά.
Στην Αθήνα συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες, όπως η "Εστία", το "Άστυ" και το "Εμπρός". Περισσότερο από 20 χρόνια έγραφε χρονογραφήματα με το ψευδώνυμο "Διαβάτης". Ήταν δε τόσο πετυχημένα που ο Νιρβάνας τον ονόμασε "Πατέρα του Χρονογραφήματος".
Επίσημα ο Κονδυλάκης εμφανίσθηκε στην Λογοτεχνία το 1884, όταν κυκλοφόρησε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με το γενικό τίτλο "Διηγήματα". Αμέσως μετά κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα "Οι Άθλιοι των Αθηνών". Ακολούθησαν τα έργα "Η Γραμβούσα , επανάστασις εν Κρήτη", "Η ολοκαύτωσις του Αρκαδίου", "Όταν ήμουν δάσκαλος", "Πρώτη Αγάπη", "Ενώ διάβαινα",
"Ο Πατούχας", "Ζαμπελίου και Κριτοβουλίδου, Iστορία Κρητικών Eπαναστάσεων", "Ημέραι κινδύνων και φόβου".
Στο ενεργητικό του βρίσκονται ακόμα μεταφράσεις έργων του Λουκιανού. Ολόκληρο το έργο του Κονδυλάκη βρίσκεται συγκεντρωμένο στα "Άπαντα", σε 4 τόμους που κυκλοφόρησαν το 1961. Ο Κονδυλάκης πέθανε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1920.


Πρεβελάκης Παντελής

Ο λογοτέχνης Παντελής Πρεβελάκης γεννήθηκε το 1909 στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Τελείωσε το γυμνάσιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή. Μετά την αποφοίτηση του ταξίδεψε στην Γαλλία και παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή των Γραμμάτων του Πανεπιστημίου του Παρισιού και στο Ινστιτούτο Τέχνης και Αρχαιολογίας.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ανακηρύχτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το 1937 έγινε καθηγητής της ιστορίας της τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών και στη θέση εκείνη παρέμεινε μέχρι το 1974. Στο διάστημα μεταξύ 1937-1941 υπηρέτησε στο υπουργείο Παιδείας ως διευθυντής Καλών Τεχνών. Από νεαρή ηλικία φάνηκε ότι διέθετε ταλέντο πεζογράφου και ποιητή , και σε ηλικία μόλις 18 ετών εμφανίσθηκε στον ποιητικό στίβο με το ποίημα "Στρατιώτες".
Το 1939 κυκλοφόρησε και η δεύτερη συλλογή ποιημάτων του, "Η γυμνή ποίηση" μέσα από την οποία φαίνονται οι τάσεις του ποιητή προς το σουρεαλισμό. Την ίδια εποχή παρουσίασε και το πρώτο πεζό έργο του, το μυθιστόρημα "Το χρονικό μιας πολιτείας", το 1940 δημοσιεύεται το δεύτερο μυθιστόρημα με τίτλο "Ο θάνατος του Μέδικου" και το 1941 η ποιητική του συλλογή "Η πιο γυμνή ποίηση". Στα μεταπολεμικά χρόνια έγραψε καινούργια έργα όπως "Παντέρμη Κρήτη" (1945), "Ο Κρητικός-Το δέντρο" (1948), "Ο Κρητικός - Η πρώτη λευτεριά" (1949), "Ο Κρητικός-Η πολιτεία" (1950), "Ο ήλιος του θανάτου" (1959), "Η κεφαλή της μέδουσας" (1963), "Ο άρτος των αγγέλων" (1966).
Η συγγραφική δραστηριότητα του Πρεβελάκη εκτείνεται και σ άλλους τομείς, όπως οι μελέτες, οι μεταφράσεις και το θέατρο. Από τις ιστορικές και τις κριτικές μελέτες ξεχωρίζουν οι "Δομίνικος Θεοτοκόπουλος", "Ο Γκρέκο στη Ρώμη", "Δοκίμιο γενικής εισαγωγής στην ιστορία της τέχνης", "Ο ποιητής και το ποίημα της Οδύσσειας" κ.α. Ασχολήθηκε επίσης με μεταφράσεις έργων του Μολιέρου, του Βαλερύ, του Μωρουά, του Καλντερόν, του Κλωντέλ, του Ευριπίδη.
Τέλος σημαντική ήταν η παρουσία του και στο θεατρικό χώρο, στον οποίο έδωσε αρκετά έργα όπως "Το ιερό σφάγιο", "Ο Λάζαρος", "Δύο Κρητικά δράματα",
"Το Ηφαίστειο", "Τα χέρια του ζωντανού Θεού", "Το χέρι του σκοτωμένου", "Μουσαφιραίοι στο Στεπαντσίκοβο" κ.α. Από τα θεατρικά έργα που αναφέραμε τα τέσσερα πρώτα ανέβηκαν από το Εθνικό Θέατρο.
Ο Πρεβελάκης έχει τιμηθεί με Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, με το Βραβείο της ομάδας των "Δώδεκα", και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων. Από το 1977 είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.


Κορνάρος Βιτσέντζος


Ο ποιητής Βιτσέντζος Κορνάρος, δεν είναι ακριβές για το πότε ακριβώς γεννήθηκε, οι ερευνητές όμως του έργου του, και συγκεκριμένα του "Ερωτόκριτου", συμπεραίνουν ότι ο Βιτσέντζος Κορνάρος γεννήθηκε στη Σητεία της Κρήτης και πέθανε μετά το 1677.
Βέβαια για την καταγωγή του Κορνάρου δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων σε όλους τους ειδικούς, αφού υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν, βασίζοντας τα επιχειρήματα τους στο όνομα του ποιητή (Βιτσέντζος), ότι ήταν Ενετός. Αλλά η άποψη αυτή δεν είναι βεβαιωμένη. Αντίθετα, η πολύχρονη παραμονή των Ενετών στην Κρήτη και η επικράτηση διαφόρων ενετικών ονομασιών μπορεί να οδήγησε και στο όνομα αυτό. Δεύτερο και σοβαρότερο επιχείρημα, είναι το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου, και ειδικότερα ο "Ερωτόκριτος", ένα έργο δηλαδή που περιλαμβάνει τόσα στοιχεία, βασικά από την κρητική ηθογραφία, που μόνο ένας συγγραφέας βαθιά ζυμωμένος με την παράδοση και τις πηγές του κρητικού μεγαλείου, άρα μόνο ένας που θα ήταν γέννημα και θρέμμα της Κρήτης, θα μπορούσε να πλάσει ένα τόσο σπουδαίο έργο .
Δεν υπάρχει λοιπόν, καμία αμφιβολία, ότι ο Βιτσέντζος Κορνάρος ήταν Κρητικός, παρ όλες τις οποιεσδήποτε επιδράσεις που είχε υποστεί η κρητική λογοτεχνική σχολή, στην οποία άνηκε, όπως ακριβώς τις ίδιες επιδράσεις είχε δεχτεί και η επτανησιακή σχολή.
Ας πάμε τώρα στο έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου. Δικό του είναι το επικό ερωτικό δράμα "Ερωτόκριτος", που θεωρείται από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αποτελείται από 10.010 δεκαπεντασύλλαβους στίχους αρμονικά δοσμένους, με άπειρους κρητικούς ιδιωματισμούς. Μέρη του έργου αυτού έγιναν τραγούδι και ποίηση του κρητικού λαού κι απαγγελλόταν σε κάθε χαρμόσυνη ευκαιρία. Ολόκληρο όμως το έργο, κατάλληλα διασκευασμένο, μπορεί κανένας να το απολαύσει σε θεατρικές παραστάσεις και είναι απόδειξη της αξίας του έργου το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, όπου και όταν παίζεται, αρέσει και συγκινεί το κοινό .
Δεν είναι, ωστόσο, βεβαιωμένο αν το δεύτερο έργο που αποδίδεται στον Βιτσέντζο Κορνάρο, είναι πραγματικά δικό του. Πρόκειται για το θρησκευτικό δράμα "Η θυσία του Αβραάμ", με θέμα παρμένο από την Παλαιά Διαθήκη, που περιγράφει τη θυσία του Ισαάκ από τον πατέρα του Αβραάμ .


Κατράκης Μάνος

Ο Μάνος Κατράκης, μέγας ηθοποιός της ελληνικής σκηνής, γεννήθηκε το 1908 στα Χανιά (Καστέλι Κισσάμου) Κρήτης. Πρωτοεμφανίστηκε το 1928 στο Θίασο των Νέων, λίγο αργότερα έπαιξε Ερωτόκριτο στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, από το οποίο αποχώρισε το 1940 λόγω στράτευσης. Μέλος του ΕΑΜ Εθνικού Θεάτρου κατά την κατοχή διώχτηκε και εξορίστηκε (1947-1952) κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Το 1952 επανήλθε στη σκηνή με ποιητικά απογευματινά, με συμμετοχή του στις "Δελφικές Γιορτές" του Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης) και με το θίασο του με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκράντε, Ατμόπλοιο Τζόαν Ντάβερς, Βαθιές είναι οι ρίζες, Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά κ.α).
Το 1955 ίδρυσε το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο" στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, το οποίο εγκαινίασε με τον "Αγαπητικό της Βοσκοπούλας" του Δ.Κορομηλά. Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967 με έργα ελληνικής ιθαγένειας και αγωνιστικής πνοής (Ο μονοσάνδαλος του Τσέκουρα, Το κορίτσι με το κορδελάκι και Η Αντιγόνη της Κατοχής του Περγιάλη, Ο Πατούχας του Κονδυλάκη και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη όπως "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Χριστόφορος Κολόμβος", "Ο Καπετάν Μιχάλης"). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ του Σαίξπηρ, Φουέντε Οβεχούνατου του Λόπε ντε Βέγκα κ.α).
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Π.Κατσέλη, Τ.Μουζενίδη, Μ.Βολανάκη, Σπ.Ευαγγελάτο, Μ.Θεοδωράκη, Σπ.Βασιλείου, Α.Κατσέλη, Τ.Καρούσο, Ελ.Χατζηαργύρη, Αν.Βαλάκου, Μ.Μερκούρη) και συμμετέσχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.
Το 1973 ο Μάνος Κατράκης προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον "Οθέλλο" και τον "Δον Κιχώτη", και στην Επίδαυρο στον "Οιδίποδα τύραννο" (1973) και στον "Προμηθέα Δεσμώτη" (1974).
Το 1977 επανιδρύθηκε το ΕΛΘ, και ο Κατράκης έπαιξε έργα Αρμπούζωφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι" και Λέοναρντ (Ντα). Αυτό το τελευταίο έργο αποτέλεσε το κύκνειο σχεδόν άσμα του, αφού παιζόμενο επί δύο συνεχή χρόνια, θεωρήθηκε η κωδικοποίηση της υποκριτικής του. Πάντως ο "Πρόσπερο" της Τρικυμίας του Σαίξπηρ (1947), ο "Προμηθέας" (1952), ο "Μίσκιν" και ο "Ντα" (1981-1982) υπήρξαν οι μεγάλες του επιτυχίες.
Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες Κινηματογράφου από το "Το λάβαρο το '21" (1928) ως το "Το Ταξίδι στα Κύθηρα" (1984). Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο "Μαρίνο Κοντάρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη "Συνοικία το όνειρο" του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο "Ένας Ντελικανής" του Μανόλη Σκουλούδη (1963). Συνταρακτική είναι η παρουσία του στο "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά τον θάνατο του.
Ο Μάνος Κατράκης πέθανε στην Αθήνα το 1984.


Βενιζέλος Ελευθέριος


Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας. Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1864, στις Μουρνιές του νομού Χανίων. Η οικογένεια του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κρήτη, γιατί είχε αναμιχθεί στην επανάσταση εναντίων των Τούρκων. Έτσι ο μικρός Ελευθέριος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Σύρο όπου είχε καταφύγει η οικογένεια του. Ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει έμπορο αλλά βλέποντας ότι ο Ελευθέριος είχε κλήση προς τα γράμματα τον έστειλε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου το 1886 έγινε διδάκτωρ της Νομικής. Στη συνέχεια επέστρεψε στα Χανιά όπου άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του και να ανακατεύεται στην πολιτική του τόπου.
Όταν το 1898 οι τέσσερις μεγάλες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία κήρυξαν την αυτονομία της Κρήτης με Ύπατο Αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας, ο Βενιζέλος διορίστηκε σύμβουλος δικαιοσύνης. Στην συνέχεια όμως ήρθε σε αντίθεση με τον πρίγκιπα και αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να κηρύξει την επανάσταση του Θερίσου το 1905, με σκοπό την απομάκρυνση του Γεωργίου από την Κρήτη και την ένωση της νήσου με την μητέρα Ελλάδα.
 ιδρύσει τότε , πήρε μεγάλη πλειοψηφία. Κατά τα 4 χρόνια της κυβερνήσεως του (1911 - 1915) επέφερε ριζικές αλλαγές σ' όλους τους κλάδους της διοικήσεως της χώρας και η Ελλάδα ποτέ άλλοτε δε διοικήθηκε όπως τότε. Με την αναδιοργάνωση του στρατού, που έκανε τότε με αρχιστράτηγο το διάδοχο Κωνσταντίνο, και τη σύναψη της τετραμερούς Βαλκανικής συμμαχίας η Ελλάδα κέρδισε τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-1913 κατά των Τούρκων και των Βουλγάρων.
Το 1914 όμως ο παγκόσμιος πόλεμος αναγκάζει τον Βενιζέλο να διαφωνήσει με τον Κωνσταντίνο για το αν θα έπρεπε η Ελλάδα να πάρει μέρος στον πόλεμο ή να μείνει ουδέτερη. Ετσι ο Βενιζέλος παραιτείται και κηρύσσει την επανάσταση της Θεσσαλονίκης στις 25 Σεπτεμβρίου του 1916 με την Ελλάδα να παίρνει μέρος στον πόλεμο δίπλα στους συμμάχους Αγγλογάλλους εναντίον Γερμανοβουλγάρων. Μετά το τέλος του πολέμου ο Βενιζέλος πέτυχε να υπογράψει στο Παρίσι τη μεγαλειώδη συνθήκη των Σεβρών στις 10 Αυγούστου του 1920, με την οποία δημιουργήθηκε η Ελλάδα των πέντε θαλασσών.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα γίνεται απόπειρα δολοφονίας, η οποία όμως απέτυχε. Το 1928 ο ελληνικός λαός έδωσε ξανά την πλειοψηφία στο κόμμα των φιλελευθέρων και ο Βενιζέλος κυβέρνησε μέχρι το 1932. Εκανε συμφωνία φιλίας με την Ιταλία, τη Σερβία και έθεσε μαζί με τον Κεμάλ, τον αρχηγό της Τουρκίας, τις βάσεις για την φιλία μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων. Τον Ιούνιο του 1933 γίνεται νέα απόπειρα δολοφονίας εναντίον του που κι αυτή όμως δεν πέτυχε.
Τέλος στις 17 Μαρτίου του 1936 πέθανε στο Παρίσι, μακριά από την πατρίδα του που τόσο αγάπησε. Η σορός του μεταφέρθηκε στα Χανιά και σήμερα αναπαύεται στον απλό και απέριττο τάφο στο Ακρωτήρι Χανίων.


Καζαντζάκη Γαλάτεια


Η ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γαλάτεια Καζαντζάκη γεννήθηκε το 1886 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν κόρη του λόγιου Στυλιανού Αλεξίου και αδελφή της πεζογράφου Ελλης Αλεξίου. Από το οικογενειακό της περιβάλλόν πήρε αξιόλογη μόρφωση και αρκετά νέα στράφηκε στη λογοτεχνία.
Ήταν είκοσι χρονών όταν άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα στον αθηναϊκό περιοδικό "Πινακοθήκη". Τα πρώτα έργα τα παρουσίαζε με το ψευδώνυμο "Λαλώ ντε Κάστρο". Μαθήτρια ακόμα του γυμνασίου γνώρισε τον συγγραφέα Καζαντζάκη Νίκο, με τον οποίο συνδέθηκε και παντρεύτηκε το 1911. Από τότε εμφανιζόταν στα περιοδικά της Αθήνας με το ψευδώνυμο "Πετρούλα Ψηλορείτη". Αργότερα χρησιμοποίησε το όνομα του Νίκου Καζαντζάκη και μ' εκείνο δημοσίευσε τα έργα της, ακόμα κι όταν χώρισε το 1924. Μετά την αποτυχία του πρώτου γάμου της παντρεύτηκε τον γνωστό λογοτέχνη Μάρκο Αυγέρη.
Η Γαλάτεια ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου. Εγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, βιβλία παιδικά και σχολικά. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων, "11π.μ - 1μ.μ", κυκλοφόρησε το 1927. Ακολούθησαν τα έργα οι "Κρίσιμες στιγμές", "Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται". Στα τρία αυτά έργα βρίσκονται συγκεντρωμένα τα διηγήματα της, που ο αριθμός τους είναι αρκετά μεγάλος.
Το 1933 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα "Γυναίκες" και το 1934 το μυθιστόρημα "Αντρες". Το 1957 κυκλοφόρησε το έργο της "Ανθρωποι και υπεράνθρωποι" που αναφέρεται στο Νίκο Καζαντζάκη και τον παρουσιάζει πολύ διαφορετικό από ότι τον ξέρει ο κόσμος. Οι κριτικοί πάντως έγραψαν ότι η συγγραφέας αδικεί στο έργο της τον πρώην άντρα της και τον παρουσιάζει κατώτερο από ότι ήταν.
Αλλά μεγάλη αγάπη της Καζαντζάκη στάθηκε το θέατρο. Εγραψε είκοσι θεατρικά έργα, τα οποία συγκεντρώθηκαν σ' έναν τόμο με τίτλο "Αυλαία". Απ' αυτά γνωστά είναι τα : "Πληγωμένα πουλιά", "Εθνική Αντίσταση", "Εγερτήριο", "Ενώ το πλοίο ταξιδεύει", "Μέσα στη θύελλα", "Ο άρχοντας Μαυριανός και η αδελφή του", "Το γαλάζιο πουλί", "Ο θείος από την Βομβάη", "Η νύχτα του Αϊ - Γιάννη", " Όμορφος ηθικός κόσμος", "Μέσα στη θύελλα", "Τα λουστράκια" κ.α .
Τέλος έγραψε και δημοσίευσε πολλά έργα παιδικής λογοτεχνίας όπως τα εξής :
"Ελληνικό Αλφαβητάριο", "Πατριδογραφία και πραγματογνωσία", "Μεγάλη Ελλάς", "Η καλή μητερούλα", "Το αρχοντόπουλο", "Ο στρατιώτης", "Παιδικό θέατρο", τα "Αναγνωστικά", για τη Β, Γ και Δ τάξη του δημοτικού κ.α.
Η Γαλάτεια Καζαντζάκη πέθανε στην Αθήνα το 1962.





Θεοτοκόπουλος Δομήνικος                                                                                                                   


( Ελ Γκρέκο )
Ο κορυφαίος ζωγράφος με παγκόσμια φήμη Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός και ως "Ελ Γκρέκο" (Ο Ελληνας), γεννήθηκε στο Φόδελε Ηρακλείου Κρήτης το 1541. Σπούδασε στο μετόχι της Μονής του Σινά που βρίσκεται στο Ηράκλειο (ναός Αγίας Αικατερίνης, σήμερα μουσείο), όπου λειτουργούσε αξιόλογη σχολή κλασσικής μορφώσεως. Είκοσι ετών έφυγε για τη Βενετία, όπου σπούδασε ζωγραφική, με τον διδάσκαλο Τισιανό. Το 1570 βρίσκεται στη Ρώμη, γνωστός πια ζωγράφος. Στην περίοδο εκείνη της ζωής του ανάγεται και η δήλωση του ότι, αν καταστρεφόταν οι τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγελο στην Καππέλλα Σιστίνα, αυτός θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει πολύ καλύτερες.
Ο Θεοτοκόπουλος αργότερα βρέθηκε στην Ισπανία, δεν είναι γνωστό για το πότε πήγε, αλλά το 1577 βρισκόταν ήδη στο Τολέδο όπου, επί 30 χρόνια, τον θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της Ισπανίας, χωρίς αυτό να αμβλύνει τον πατριωτισμό του. Στα έργα του υπέγραφε πάντοτε ελληνικά και κάτω από το όνομα του σημείωνε : "Κρής".
Στην Ισπανία, απαλλαγμένος από ιταλικές επιδράσεις φιλοτέχνησε τα αρτιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων και "Η ταφή του κόμιτος Οργκάθ" ( 1587 ), ένα από τα αριστουργήματα της ζωγραφικής, εκπληκτικό και ως σύλληψη και ως εκτέλεση. Ξεχωριστή θέση στους 500 περίπου πίνακες του έχουν οι προσωπογραφίες του.
Σε αυτές, παράλληλα με το ρεαλιστικό στοιχείο, προσπαθεί να συλλάβει και την ψυχική ιδιοσυστασία των εικονιζόμενων.
Ο Θεοτοκόπουλος απέκτησε πολλά χρήματα, γεγονός που του επέτρεψε να ζει πολύ άνετα και να ενισχύει τους συμπατριώτες του Ελληνες και άλλους άπορους και κατατρεγμένους από τη ζωή. Στην τέχνη του, υπήρξε πάντοτε φιλελεύθερος και σ' αυτό οφείλεται και η αποδέσμευση της ζωγραφικής του από τους κανόνες που της επέβαλε η παράδοση.
Η μεγάλη μορφή του Θεοτοκόπουλου τιμάται ιδιαίτερα στην πατρίδα μας. Σε κεντρική πλατεία του Ηρακλείου, έχει δημιουργηθεί πάρκο με το όνομα του, στο οποίο αναστήθηκε και η προτομή του. Στο χωριό Φόδελε υπάρχει αναμνηστική πλάκα του ισπανικού πανεπιστημίου Βαλαδολίδ, η οποία μαρτυρεί την ευγνωμοσύνη των Ισπανών προς την γενέτειρα του Θεοτοκόπουλου. Πίνακες υπάρχουν στην Εθνική μας Πινακοθήκη και στο Μουσείο Μπενάκη.
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στο Τολέδο στη Ισπανίας το 1614.



Ο Γεώργιος Σφακιανάκης (γνωστός ως Αβυσσινός), είναι γεννημένος την 1η Μαρτίου 1931 και κατάγεται από αγροτική οικογένεια. Μεγάλωσε στο Σκαλάνι όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το παρανόμι "Αβυσσινός" το πήρε από το δάσκαλο του που τον αποκαλούσε έτσι επειδή είναι μελαχρινός. Ο Γιώργης Αβυσσινός ασχολήθηκε με τη μουσική από πολύ μικρός. Σε ηλικία 15 ετών είχε γίνει ένας φτασμένος βιολάτορας και έπαιζε στο καφενείο του πατέρα του στο Σκαλάνι. Εκεί πήγαιναν κάθε βράδυ Ηρακλειώτες για να ακούσουν το Γιώργη όπως έλεγαν.

Ο Αβυσσινός έπαιζε σε γάμους και πανηγύρια μέχρι που στρατεύτηκε. Υπηρετώντας στο δέκατο ένατο σύνταγμα πεζικού ποτέ δεν αποχωρίστηκε το βιολί διασκεδάζοντας με αυτό όλο το σύνταγμα. Μετά την απόλυσή του από το στρατό άνοιξε στο Σκαλάνι το πρώτο του μαγαζί το 1960. Εκεί έγινε γνωστός σε όλη την Κρήτη και γενικότερα στην Ελλάδα.

Το 1974 ο Αβυσσινός άνοιξε το μαγαζί που διατηρεί ακόμα και σήμερα στα Σπήλια Ηρακλείου επειδή το πρώτο του μαγαζί ήταν πολύ μικρό για να φιλοξενήσει τους θαμώνες του. Ο Γιώργης Αβυσσινός υπηρέτησε την Κρητική μουσική πάνω από 45 χρόνια και είναι αυτοδίδακτος. Μερικοί δίσκοι από τους πολλούς που ηχογράφησε είναι οι: "Νυχτοξημερώματα", "Κοντυλιές και τραγούδια της Κρήτης με τον Αβυσσινό" και πολλοί άλλοι. Εχει τιμηθεί από τον σύλλογο "Κρητική Μούσα" των Αθηνών το Νοέμβριο 1979, την ΠανΚαλοχωριανή ένωση "Το Ιστρον" στις 26 Ιουλίου, τον Πολιτιστικό σύλλογο Δαφνών το 1999, τον δήμο Μαλλίων στις 3/9/1999, τον Παγκρήτιο Σύλλογο Καλλιτεχνών Κρητικής μουσικής στις 8 Μαρτίου 1999 κ.α.

Εχει κάνει πολλές εμφανίσεις στην Ευρώπη, την Αμερική και τον Καναδά. Είναι παντρεμένος με την Κατερίνα με την οποία έχει τρία παιδιά, τον Κωστή, τον Γιάννη και τον Μανώλη και προς το παρόν τρία εγγόνια, την Κατερίνα, την Εριφύλη και την μικρή Κατερίνα. Ο γιος του ο Κωστής συνεχίζει την μουσική παράδοση της οικογένειας του παίζοντας λαούτο και τραγουδώντας πλάι στον πατέρα του.